uzun ince bir yol

Bilinmez bir çekirdektim toprağa düştüğümde. Suyla beslendim. Sonra filizlendim güneşe doğru, nefesle doldum. Sesler duydum, renkler gördüm. Dokundum. Annemin kokusunda rahatladım. Sevgiyi keşfettim. Yürüdüm. Erişmeyi öğrendim. Düştüm, ağladım. Babama koştum. Oyunlar oynadım. Marsa gittim geldim. Bebeklerime elbise diktim. Bulutları boyadım. Okudum, yazdım. Hayaller kurdum, heyecanladım. Büyüdüm. İtiştim kakıştım. Haksız çıktım, özür diledim. Haklı çıktım, gülümsedim. Bazen bazılarına çok gücendim de o bazılarını kağıttan gemiler yapıp suya bıraktım, süzülüşlerini izledim, tepki vermedim. Keşkelerden nefret ettim, yasakladım. İyi kileri daima sakladım. Şükrettim her gece. Eksildim, çoğalmayı denedim. Düşündüm, bulamadım. Çok düşündüm, uyuyamadım. Yıldızlara baktım, dilekler tuttum. Yağmur sonrası toprak kokusunu ta içime çektim, yeşerdim. Gökkuşağı görünce umutlandım. İskeletimin çatladığı oldu, kırılmasın diye tutkalladım. Kırlangıç yavrularını izledim, cesaretlendim. Yüzmeyi hep çok sevdim, suya güvendim, batmayacağıma inandım. Oysa ben bir tahta parçası değildim. Üzüldüm, sarıldım. Mutlu oldum yine sarıldım. Tembellik yaptım. Aksileştim. Yabancılaştım. Anlamlandırmak istedim, sorular sordum. Cevaplar rehavete kapılmaktan başka bir şey değilmiş. Sınavlara girdim, süreyi kontrol edip durdum, kaygılandım. Merdiven çıktım, yoruldum. Kar yağdı, beyazı sevdim. Ayağım kaydı, dengemi sınadım. Vicdanıma izin verdim, teşekkür ettim. Akıl erdiremediğime yol vermek zorunda kaldım, el salladım. Rüzgara kafa tuttum, saçlarımı savurdum. Korkularımdan kaçtım, arkama bakmadım. Kendimle yarıştım, bir türlü bitiş çizgisine varamadım. Meğer çizgi zamanmış, uzun ince bir yoldaymışım, anladım. Çok şey yaşadığımı sandım da, yanıldım.