PARMAK UÇLARINDA YÜKSELT KENDİNİ

Gerçekten ne mutlu ediyor seni?Bunu sordun mu hiç kendine?Kaç kere sordun, cevap alabildin mi kendinden?

Yaşamak başlı başına mutlu olmak için bir sebepken neden hala mutsuzsun peki?Başka bir açıdan bakacak olursak mutlu olmak mı zorundayız, bizi insan yapan bu mu?Sevdiğin bir şarkının ritimlerini duymak, şarkıyı havayla birlikte içine çekmek yetmez mi?Ya da ne bileyim mesela sevdiğin birinin gülümserken dudak kenarındaki kıvrımın oluşturduğu çukuru görmek veya karıncaların yuvasına basmamak için yuvanın kenarından geçen birine şahit olmak mutlu edemez mi seni?

Öyleyse en başından tekrar soruyorum:Ne mutsuz ediyor seni, gerçekten?Vücuduna ağırlık bastırıp seni içten içe yok eden derdin ne?Hıçkırıktan boğulmana sebep olan şeyler neler?Nasıl baş ediyorsun, güçlü müsün yeterince?Tüm bunlara aldırmadan kendini kandırmanın en güzel yoludur inkar etmek..."Her şey yolunda" demek, öyle zannetmek...Bazılarımız inkar ederek baş ediyor günlük sıkıntılarıyla; herkese mutlu pozlar verince, kendinden önce diğerlerini her şeyin yolunda olduğuna inandırınca kolay yoldan yaşıyor hayatı.Bazılarımız da çok belli ediyor hüzünlerini....Öyle bir mutsuzluk ki bu titreşimler salıyor havaya ve yaklaşanları yakalayıp sarsıyor, affetmesi yok.Peki ya dengeyi bulanlar?Onlara bir şey diyemeyeceğim, onlar doğuştan şanslı değiller, sadece kendi şanslarını kendileri yaratıyorlar, hepsi bu...

Cümlelerin sonu tam olarak nereye gidiyor bilmiyorum ama sana bir şey söyleyeyim mi?

-Her ne olursan ol, neler yaşarsan yaşa, sen olmaktan sakın vazgeçme.Gerçek seni bildiğin kadar varsın bu hayatta.Keşkelerinle mutlu olmayı bil, parmak uçlarında yükselt kendini, tıpkı hayallerin gibi...Dokun onlara, hisset zamanı.İnan ki kıymetini bilirsen asıl işte o zaman tadı çıkacak yaşamanın.O halde sıkıca sarıl kendine, kocaman YAŞA!

Fotoğraf:Kardelen Yıldırım