Konuşabildin mi Onlarla?

En son ne zaman hayal kurdun? Söylesene, kırlangıçlarla da var mıydı? Kafandaki sonsuzluğu ifade edebildin mi? Konuşabildin mi onlarla?

Ben konuştum.

Her şey kendimi akışa bıraktığımda başladı. Kalp atışlarımın hızına aldırmadan içimdeki her şeyi aktardım. Sonra ne oldu biliyor musun? Sessizlik. Tekrar devam ettim. Bir paradoks misali dönen hayallerimi biraz daha sınırladım. Soluklanmak adına dinlendiğimde ne olduğunu söyleyeyim mi? Yine sessizlik ve acıyan bakışlar... Hevesim de, yolculuğum gibi sınırların arkasına saklandı. Bunu görenler, başladılar huzursuzluğun senaryolarını anlatmaya. Bir süre önce kalp atışlarımın hızına aldırmadan konuşan ben, kalbimin kırıklığından devam edemedim. Peki ya problem neredeydi?

Kendime kızdım. Neden paylaşıyordum ki? Diyelim ki paylaştıkça çoğaldım, onay almaya mı ihtiyacım vardı? Beni kim onaylayacaktı? Yeteri kadar iyi değil miydi? Hayalin iyisi ve kötüsü mü oldurdu? En iyisi hayal kurmamaktı. Sınırlamaktansa, üretememektense; kurmamak daha iyiydi.

Zamanı gelmişti. Birkaç hamleye ve biraz cesarete ihtiyacım vardı. Geçmişe dönmek için sadece iki saniye yetmişti. Yine o sevimsiz his başladı içimde dolanmaya; huzursuzluk, başaramama korkusu... Kendi kötü deneyimim için birilerine kızabilir miydim, kötü senaryolardan bahsettiler diye? Hayır. Benimle aynı hayali paylaşıp, bana inanmadılar diye üzülmeye hakkım var mıydı? Hayır.

Kimseye kızmamayı öğrendim.

Şimdi sana gelelim...

En son ne zaman hayal kurduğunu düşündün mü? Onları kırlangıçlarla paylaştın mı? Bu kez konuşabildin mi onlarla diye sormayacağım. Çünkü burda önemli olan sensin. Sınırsız hayal kurmak senin işin, cevap bekleyerek onları sınırlamalarına izin veremezsin. Çünkü işte o zaman sen, ben olursun. Kötü senaryolar her zaman mevcut.

Onların bile inanmak için sadece hayal kurmaya ihtiyaçları var.