Kapıyı Aralamak

Aşılması gereken tüm engellerin ardından kapıyı yavaşça aralayıp bakınıyorum. İlerlemek için korktuğum her an, her saniye tüm hızıyla akmaya devam ederken, ben bekliyorum.

Peki neyi bekliyorum? İlham mı? İnanç mı?

Ben olduğum yerde durdukça ve zaman bir şelale gibi tüm özeniyle akmaya devam ettikçe kim bilir daha neler kaybedeceğim.

Kapıyı biraz daha açıp, o aralıktan geçip, kendimi tüm o engellerin bilgeliğine bırakırsam, neler neler kazanacağım ama haberim yok.

Sanırım haberim olmayan bir şeyin peşinden gidebileceğim güvenim de yok.

Bir gün dönüp baktığımda valizimde biriken tek şey pişmanlık mı olacak?

Keşkelerle mi geçireceğim tüm yaşantımı?

Bir hayali sadece hayal olarak mı yaşayacağım?

Fakat ben anılarımda her zaman onunla büyüyebilmiş olmak istiyorum. Hayat tüm hırçınlığıyla üstüme geldikçe, ben gardımı kuşanıp devam etmek istiyorum.

Başkalaşmak, kendi kimliğimi kaybetmek istemiyorum.

Neyi beklediğimi bilmeden, sadece beklemek anlamsız gelmeye başladı.

Belki adımlarımızı biraz daha hızlandırıp koşabilirsek, kanatlanıp uçabilmek de mümkün olabilir.