Uçurum Kanatlandırır

Sanıldığı kadar kolay değil bence bir olmak. En engebeli yollardan dengeni kaybetmeden geçip, en derin sularda nefes almayı başarabilmek, en sert tufanlardan sonra sağ kalabilmekmiş sanırım.

Bir sürü haritan var lakin hangisi sana ait ve hangisini kullanmalısın bilmiyorsun. Bağırıyorsun, kimse seni duymuyor. Çünkü bu senin savaşın. Maalesef senden başka kimse sana yardımcı değil bu hayatta.

Çok uzaklarda bir yerlerde eski bir dostun var. Onu bile altı ay sonra öğreniyorsun. İstanbul sizi de yabancılaştırmış, her şeyi değiştirdiği gibi. Ne garip değil mi? Hiçbir şey hissedemiyorsun duyduğunda. Yüzü ve sesi de gitmiş hatırından. Sadece o hatırlamadığın ama anımsamaya çalıştığın küçük dostluk anıları var kafanda. Aman kimseye anlatma! Yalnız kalamadığını ve hastalıklı olduğunu düşünürler. Kendi kendine yetemediğini düşünür bir de kendileri çok başarılıymış gibi kendilerinden örnekler verirler. Sen de kendine ket vurmakla beraber, kalabalığın içindeki yalnızlığa bir adım daha atarsın.

Üzülme artık, her şeyin doğrusu olmuştur eğer sen bu gündeysen. Üzülme artık derim, düşünme artık diyemem sana, çünkü sen ne kadar düşünmemeye çalışsan da ilk baktığın arkadaşında onu bulursun. Düşünmek muhteşem bir eylem. Kontrolü olmayan ve fazlasıyla tehlikeli olanından... Sadece bununla yaşamayı öğren derim ben. Biliyorum şimdi kızacaksın, hep kendine bir şeyleri öğrenmen gerektiğini söylüyorsun. Her önüne çıkan kendini törpülemen, büyümen gerektiğini hatırlatıyor sana. Bu büyümenin yaşı yok dememişler miydi?

Bazen de doğru yolları seçtiğini sanarsın lakin çok geçmeden kendini yanlış yolda bulursun. Kanatlanmak istersin, atlamak için uçurum bulamazsın. Hayatın canı ne zaman isterse o zaman çıkarır uçurumu karşına. Her şey güzel gidiyor dersin, yıkılıverir. Çünkü hayat; sen planlar yaparken, başına gelenlerdir. Teşekkürler John Lennon.