Tahminlerin doğru çıkmasının verdiği hazdan bugün vazgeçtim. Absürdlüğün içindeki harmanlanmış duyguları bir olarak gördüm. Tüm duygular bir renk oldu benim için, artık duyguların yalnızca isimlerini biliyorum. Duyguları hatırlamadığımdan değil, duyguların tanımlarında / ifade edilişinde olan maziyi yok sayıyorum. İçimdeki münakaşalar son buldu. Nereden geldiğini bilmediğim duygular artık tek bir rengi yansıtıyor zihnimde. Kalbimin iniş çıkışları da azaldı. Bir hafiflik, bir sakinmlik geldi halime: Yeni bir olay örgüsünün içine düşünce "Bana ne oldu?" diye sorulmuyor.
Açıklamaları kendiliğinden de bulmuyor. Bu kadar öğrenilmişliği nereden edindi bilinmez ama kalp atışını dizginlikten aldı. Adımların hız kazandığında kalbimle aramda ufak anlaşmazlıklar yaşayabiliyorum. Ona temel birkaç fizyolojik bilgi ile atımlarının hızlanışının normal olduğunu ifade ediyorum. Bu açıklamayla birlikte ana dizginliğini geri veriyorum. Açıklamaya yeltenip başarılı olamadığım durumlar beyazlığın renkli lekelerle farklılık gösterdiği durumlar oluyor. Kalp ilk önce lekelerin rengini soruyor, daha sonra bana hesap soruyor. "Ne bu leke? Nereden geldi bu?" Bu soruyla karşılaştığımda anlıyorum ki kalbime renkleri bir düşman olarak göstermişim. Niyetimin dışına kontrolsüz bir şekilde çıktım. Sonra kendi kendime soru sormaya başladım: Tüm renkler beyaza varıyorsa ben hangi renkten var oldum?