"Kimseler görmedi Ömür Hanım, bu dünyadan ben geçtim."

Bu dize aklıma geldikçe şiire daha çok sarılasım geliyor ve daha iyi idrak ediyorum yaşadığımız yüzyılın vebasını belki de…

Her insan bir hayat, her hayat bir hikaye, her hikaye bir acı… İnsanoğlu var olduğu sürece onlarca acı gelip geçti yeryüzünden. Bazen acılara sessizce dayandı insanoğlu, bazen avaz avaz isyan etti ama çoğunlukla yarıştırdık acılarımızı. En büyük acı sadece bizimdi, en büyük ıstıraplar bizdeydi, en çok üzülmeyi biz hak ediyorduk ve en çok biz dinlenmeliydik, geriye kalan herkes sadece susmalıydı...Bizi acılarımızı yarıştıracak kadar merhametsizleştiren neydi?

Ama bilmiyorduk insanoğlunun en dayanılmaz ıstırabının Erbaş'ın da söylediği gibi “Fark edilmemek” olduğunu. Kim bilir belki de ölmek yaşarken unutulmaktı.

Gün içinde beklediğimiz duraklar, yürünen caddeler, geçilen sokaklar ve her birinde onlarca insan fark etmediğimiz onlarca insan ya da yanı başımızda duran aramızda derin uçurumlar olan insanlar. Nilgün Marmara'nın intiharından sonra eşinin "Şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı." dediği uçurumlar...

Dinlemiyor hep konuşuyorduk, anlamaktan bir haber yargılıyorduk sevmeden, sadece sevilmeyi bekliyorduk. Biz hep istiyor ama asla vermiyorduk. Bundandı yok oluşlarımız. Her birimiz bir diğerini yeryüzünden silikleştiriyordu.

Önce bize sessiz sedasız ağlamayı öğrettiler, sonra susmayı… Kendini teselli etmeyi ve en son kendine sarılmayı öğrettiler. Sonra yeryüzünden her birimizi sildiler. Bedenen vardık belki ama silikti artık ruhumuz, hatta belki birkaçımızın bedeni de silinmişti... Zor gelmişti belki de birinin elini omzuna koyup "yanındayım" demek her birimize, bencildik çünkü; sadece almayı bilirdik.

Merhametsizlik değil de neydi bizi bu hale getiren? Bize ne olmuştu? Kim bilir belki de bütün mesele sadece “İnsanı yıkacak olan elbette insanlıktan nasibini almamış insandı...” lafında saklıydı.