Bir insanın izini geçirecek hiçbir şey yoktur. Karalamalar açılan her yeni sayfaya izini bırakır. Sizin hamurunuzun yada kaleminizin bıraktığı izi değiştirmez. Unutmak hastalık mıdır? Hafızamızda kalması için inatla direndiğimiz anıların karşısında hiç hatırlamak istemediğimiz anılar. Birbiriyle savaşan bu iki cephenin ortasında değiliz. Bu savaşın içinde bile değiliz. Duyguları besliyoruz ve sadece anın bir parçası oluyoruz. Bu cephelere cephane sağlarken deneyimlerimizden faydalanıyoruz ve savaşı kazananın toprakları büyüyor. Burada bir problem var, problem bizim silahlarımızın en iyisi olduğunu sanmak. Birini görmediğimizde onu nasıl hatırlarsak öyle kaldığını zannediyoruz. Kendimizdeki değişimi normal gördüğümüz kadar başkalarının da değişimini görsek, görmesek de normal karşılasak olmaz mı? Olmaz! Tutum değişince insanın da değişmesini bekleriz! Biri bize uzaksa artık değişmiştir. Evet, herkes değişir ama bu değişim kişiye özel bir değişimdir. Mesafe bir önyargıyla karşılaşırsa artar. Mesafe artarsa göründüğü zannedilen ne varsa görünmez olur. Görüş eksildikçe bu davranışlara yönelik algımız azaldı. Savaşta belirleyici bir rolümüz varken şimdi yalnızca gözlemci kaldık. Kimse kimseyi görmüyor, görüşünü ifade edemiyor. Amacınz olduğunu düşündünüz, düşüncesiz kaldınız. Düşünceniz var sandınız, niyetsiz kaldınız ve unuttunuz kim olduğunuzu... Belki savaşınız son bulur. Fotoğraf : Mehmet Kaan İLDİZ